Het is een tijdje stil geweest vanuit mij. Dit had echter wel een goede reden. Ik had mijn focus op het afronden van mijn vierjarige opleiding tot lichaamsgericht therapeut. Met resultaat afgelopen zondag studeerde ik af als lichaamsgericht therapeut!

Vandaag heb ik me bij de beroepsvereniging VIT - Vereniging van Integraal Therapeuten mogen onderdompelen in een workshop over therapeutisch werken met Pre- Perinataal en geboorte werk. Hoe deze periode al inprentingen geeft in hoe we kijken naar onszelf en de wereld om ons heen was mij al langer helder door mijn opleiding bij het Aumm Instituut. Tijdens deze lichaamsgerichte opleiding heb ik al mogen ervaren hoeveel we onbewust nog weten. Wat mooi was aan deze workshop was te horen dat er naast ervaring ook steeds meer gedegen onderzoek komt naar het impliciete lichaamsgeheugen. Dat er steeds meer wetenschappelijk bewijs komt dat Baby's al voelen en we een celgeheugen hebben. Ons lichaam weet het nog. Opgeslagen in onze cellen te wachten tot er bewustzijn op mag komen en het verhaal verteld mag worden. Het tot leven mag komen.

Herken je dat... dat je op bepaalde momenten het gevoel hebt jezelf voorbij te lopen? Dat je druk en spanning ervaart om alle ballen hoog te houden? Veel in je hoofd zit, aan het nadenken of piekeren over...? Het leven kan dan snel als te veel/overweldigend voelen, met gedachtes als "kan ik dit wel" of "moet ik dit nu ook nog doen" etc. Druk die we ervaren vanuit onze omgeving en druk die we onszelf opleggen om maar te voldoen en door te gaan.

Op het moment van schrijven ben ik een maand in Portugal aan het wonen en werken. Wat me ook inspiratie geeft voor het schrijven van deze blog. Met de titel volg je eigen weg...

Lied en tekst: Anna Fernhout "Alles in mij doet er toe" gezongen door: Anna Fernhout en Kailash Buijs.

Als we in ons leven te maken krijgen met (levens)bedreigende situaties gaat het oudste deel van ons brein (het reptielenbrein) aan. Het geeft signalen aan ons lichaam om te vechten, vluchten of te bevriezen. Op dat moment van (levens)belang. Als de stressvolle situatie weer voorbij is en we in een situatie zitten waarin we support ervaren, komt ons lichaan weer tot rust en kalmeert. Ons lichaam weet dan dat de stressvolle situatie voorbij is en we raken niet getraumatiseerd.

"Mijn hoofd is een verstevigde vesting", "denken is mijn wapen, voelen de vijand, ze zou me beschermen tegen de gevreesde stroom aan emoties". 

Lichaamsgericht, wat is dat nu eigenlijk?

Emoties: liever niet of zijn het waardevolle boodschappers?

Loslaten een inspirerend verhaal.